Takie moje qasi-artystowanie...

Dlaczego poezja... I dlaczego śpiewana...
 Mówisz, że śpiewając,  nie myśli się racjonalnie. To prawda. Zamykam oczy - niemalże bezwarunkowo, choć mówiłeś, że powinno się je otworzyć i patrzeć, szukać twarzy kogoś, kto rozumie, kto stara się zrozumieć... Zamknięcie oczu - wyłączenie się, zerwanie ostatniego mostu z realnością. Kim właściwie wtedy jestem? Kto przeze mnie przemawia? Gdzie jestem? Na kilka minut w świecie stworzonym przez autora śpiewanego przeze mnie teraz tekstu? Na ile jestem autentyczna, kiedy śpiewam? Kiedy śpiewam poezję - interpretuję ją. Więc to musi być moja poezja. Muszę ją... czuć. Tak, "czuć". W granicach podmiotu śpiewającego, że tak to nazwę.  Jak podmiot liryczny... W poezji śpiewanej tkwi pułapka odbioru. Wykonanie musi być sugestywne. W wykonanie trzeba wkładać siebie. Ale to tylko maski artystyczne. To nie o mnie, to nie ja tak sądzę. To literatura. To sztuka. To jest poezja. Wiersz istnieje najbardziej, kiedy odczytujemy go głośno. Wiersz istnieje jeszcze bardziej, gdy zdolny kompozytor otworzy jego zrozumienie - melodią. Rytmem, tempem, doborem instrumentów odpowiednio w odpowiednich wersach. W piosence literackiej rola melodii została zminimalizowana, ale także jest niezmiernie ważna. Wzmaga ekspresję. Nie zagłusza tekstu. Słysz, nie słuchaj.
Nierzeczywistość. To niezwykłe. Jak pytanie myślicieli: gdzie istnieje muzyka? W czasie, w przestrzeni? W jakiej przestrzeni?  Jako konstrukcja nut na pięcioliniach? W ludzkiej pamięci? Czym są nasze wykonania? Reprezentacjami jej idealnego bytu? Czy ona wtedy właśnie jest? Czy my jesteśmy? Gdzie my jesteśmy, kiedy śpiewamy? Irracjonalność, powiedziałeś. Wyłączenie. Zapomnienie.  Wykradziona Bogu radość Mozarta [Z. Zamachowski]. Śpiew to istnienie. Tchnienie wokół nicości. Oddech w Bogu. Wiatr. [R. M. Rilke].
..............................................................................
Pozwala odpocząć. Zatrzymać się. Przyjrzeć się każdemu słowu. Jak je wypowiedzieć? Z jaką siłą, intonacją? To piękne, w naszym codziennym bełkocie, pośpiechu niedopowiedzeń i wytartych formułek - pochylić się nad słowem.
Dlatego poezja. I dlatego śpiewana. Skoro mamy możliwość poznania tej drugiej rzeczywistości - to dlaczego jej nie poznawać? Realności Ci u nas dostatek.