[*] dla S. L.

Ta trawa, której nikt nie kosi,
ta woda, której nikt nie pije,
nikomu nie pachnące kwiaty- -
och! tam jedynie dusza żyje!  
 (...)
[ to z Tetmajera ]

Ćwiczenia z literatury pozytywizmu i Młodej Polski mogłyby jak dla mnie trwać z trzy godziny. Półtorej to stanowczo za mało ^_^ !!! Tak ładnie włączyłam się dziś do interpretacji, rzucając hasło rzeczy samych w sobie i wprowadzając tym samym Kantowski świat fenomenów i numenów. Wspierana przez Hanię oraz mądrość Pana W-ka wykrystalizowała się ta wizja zaświata bez istnienia i bez śmierci... Mistyczna łąka... Świat sam w sobie... no i dygresje pana profesora:) - we wszystkich legendach o świętych najbiedniejsze są psy:) Św. Aleksy kradł psom jedzenie pod schodami :-)) Oj tak, tak - jesteśmy zdeterminowani fizycznie :-) 

Pamiętajcie, Moi Drodzy - na Nową Hutę jeździ 169 a nie 164 :-) Oleńka wsiadła i jeszcze wmówiła Gosi, że to właściwy autobus:) No nic, podjechałyśmy sobie jeden przystanek, pośmiałyśmy się z siebie (ze mnie!!:), a ludzie z nas, (Oleńka skasowała bilet...:) i wysiadłyśmy szczęśliwie łapiąc następny, właściwy już pojazd :-) Ta ławka, na której nikt nie siada...;-)) Cudowny świat z perspektywy tylnej, brudnej, mokrej szyby autobusu - on naprawdę jest cudowny. Niebo po deszczu, po żywym deszczu - te poszarpane, gigantyczne, ciężkie obłoki. <A chmury się kłębiły jak wieko fortepianu [ to z Brodskiego ] 

Natchnienie przyszło i odeszło dopiero o czwartej nad ranem. Mam nadzieję, że zdążę napisać tę prace do środy. Nie mam już czasu, bo licencjat nie ruszony, a rzeczowników w Panu Tadeuszu duuużo... --_-- Ale nie żałuję, że kradłam czas. To jest mój czas. Czasem żałuję tylko, że go roztrwaniam.

...Może ten Myślący Ocean o dwóch słońcach to też jest świat sam w sobie? Może nie dane jest nam poznanie numenycznej przestrzeni przez nasze formy zmysłowości...? Więc teraz może Pan poznać wszystkie tajemnice solarystyki^_--.. Szkoda, że już Pan o nich nie napisze.  Ale przecież tak musi być. Życie człowieka to także spalanie... Zupełnie jak te Pana ukochane gwiazdy. Teraz już cały Wszechświat może Pan zwiedzić. Miłej podróży, Panie Stanisławie..! (*) (*) (*)

I każdy sam na sam musi się zmierzyć ze swoim Oceanem.  Żałuję, że w zeszłym roku nie ukradłam czasu na Kongres LEMologiczny. Bo sesja, bo lektury, bo coś tam.  Mówiłam sobie, że za rok, że okazja jeszcze będzie. Nie będzie.

Chociaż... kto wie... kiedyś.