półkrople, ćwierćkrople...

(...) 

pozornie dająca się okiełznać rygorem taktów 

sprowadzana na ziemię w półkrople, ćwierćkrople 

i cisze wszelakiej długości 

rozpina swoje pięciolinie  

bez ostrzeżenia 

w najczulszych skrawkach serca 

(...) 

[*Z. Zamachowski, Muzyka*]

Na ostatniej, poniedziałkowej lekcji muzyki, stwarzając pozory, że potrafię zapisać w gamie A-dur Wlazł kotka:) i pochylając się nad pięcioliniami mocno, coby pani nie śmiała podejść i przeszkodzić w tak wielkim skupieniu [...kto się spóźnia, siedzi w pierwszych ławkach...v_v``] - rozszyfrowałam metaforę Pana Zbyszka. Po prostu - symbole nut, te kółeczka wypełnione i niewypełnione, są jak krople na papierze. Z kroplami można postępować dalej różnie. Woda to pramateria, źródło życia, oczyszczenie (..."i popłynęła nagle wielka ciemna woda, jakby ktoś winy nasze spłukać chciał do cna/ po wsiach i miastach, parkach i ogrodach/ niby kosmiczna wielka łza...") to woda życia, to odwieczne krążenie natury, trwanie ("to, co zostanie - kropla wody, niech krąży między ziemią, niebem, niech spłynie deszczem przezroczystym, paprocią, puchem, płatkiem śniegu..." Herbert, Testament, z pamięci, nie wiem, czy dobrze), to jest rzeka zapomnienia Lete, to jest rzeka Styks i Charon przewożący dusze zmarłych ("a kiedy przypłynie perłowa łódź..."?), i tak dalej, do wyczerpania znaczeń, toposów. Krople to deszcz, to skraplanie niewidzialnej pary - jak nuty na pięciolinii są widoczną, materialną formą niematerialnego dźwięku. Krople to też... łzy. Nie mam czasu rozpisywać się dalej, w każdym razie - tak oto poezja odsłoniła mi swoją słodką Tajemnicę:) I tak wyszło na jaw, że nie umiem przetransponować Wlazł kotka na płotka:) z gamy C-dur do A-dur,  ale pani obiecała jeszcze raz wytłumaczyć w sposób łopatologiczny:)).  Żeby pojąć muzyczną ortografię, trzeba być dobrym matematykiem, a to mi raczej nie grozi:) Cóż, przynajmniej próbuję!