zdruzgotana

A jednak jestem zdruzgotana. Chociaż uparcie się uśmiecham i udaję, że mnie to wszystko nie dotyka. Łażę z uśmiechem na ustach i sile się na ironię. Na dowcip. Ha ha ha, czuję się świetnie, wierzę w siebie i w to, że odmieni się moje życie. Wkładam w uszy słuchawki i zagłuszam moje demony rozpaczy. Wlepiam oczy w książki i uciekam od czerni swoich ciemnych dni. Chowam się ramionach Marka i mówię mu, że jest dobrze.

Ale to musiało tak właśnie się skończyć: że jestem rozbita na kawałeczki, które sklejam w ciemnym, cichym kąciku. 

Ale jak inaczej miało się skończyć złożenie trzydziestu podań o pracę i przyjęcie do wiadomości trzydziestu odpowiedzi, że NIE!!! Nie ma, nie będzie, redukcja etatów, niż demograficzny, kadra kompletna, młoda, nikt się nie wybiera na emeryturę, nikt nie umiera, nikt nie rodzi,  nikt nie choruje, może pani zostawić, ale mówię z góry, że NIE MA, a sio, a sio, nie potrzebujemy tutaj Twoich bezużytecznych papierów o bezużytecznych kwalifikacjach, niestety, mamy problem ze swoimi, żeby im zapewnić, po co wy się kształcicie w ogóle na humanistycznych kierunkach, cała okolica przeładowana podaniami, nie znajdzie tu pani pracy nigdzie i nigdy, no ale panie dyrektorze, jak tak łatwo to panu mówić, gdybym to wiedziała siedem lat temu to bym poszła za cukiernika, lakiernika, krawcową, ale poszłam za swoimi pieprzonymi marzeniami, marzeniami, marzeniami ............................ .