...autotematycznie

Wiele osób pyta mnie, po cóż mi ten blog? Sama też usilnie się nad tym zastanawiam, no bo jakaś założeniowość egzystencji musi być :).

Dzisiejszą nockę spędziłam z poezją.
Znalazłam taki oto wiersz Julii Hartwig:

Porządek rzeczy  

Chciałby zapłakać zawyć 
Uderzyć w lament nad własnym losem
iść z tym lamentem przez ulice 
ręce wyrzucać w niebo 
wygrażać niebu i chmurom  
Ale się wstydzi  
Chciałby wykrzyczeć swoją miłość  
chciałby się nad nią użalić  
Ale się wstydzi  
To zadanie dal poetów - myśli  
To zadanie dla sztuki - myśli
                (...)

Są przecież takie rzeczy, które chciałoby się wykrzyczeć światu - swój żal i smutek, swoją radość i miłość. To chyba naturalna potrzeba człowieka - wypowiedzieć siebie i być usłyszanym. Oczekuje on aprobaty, pociechy, nade wszystko - zrozumienia. Liczy, że odnajdzie Bratnie Dusze do siebie podobne. Choć zapewne liczy się z wszelkim krytycyzmem i otwarty jest jak najbardziej na dekonstrukcję:)) [Nie czynię tu interpretacji powyższego wiersza, bo traktuje on o czymś innym - jest dla mnie tylko pewną ilustracją.] Dużo w tym wszystkim pierwiastka terapeutycznego, co w prostej linii prowadzi do Freuda:). Już ten to by uzasadnił moje potrzeby...:-D
Jest też chyba pewna niewytyczona granica pisania na blogu. Nazywa się to to "pamiętnik", dziennik sieciowy, ale w tym wszystkim jest dla mnie sprzeczność. Pamiętnik to coś prywatnego, co pisałam do szuflady, a czytałam tylko bardzo zaufanym osobom. Nie tworze też żadnych fikcji (?), ale opisuję to, co mi w duszy gra lub smęci (ponoć częściej smęci:) albo co tam się dzieje dookoła mnie. Naturalnie, że tworzę sobie jakąś gębę lub też raczej ładną twarzyczkę, jaka się śmieje z moich mangowych podobizn. Nie muszę nawet robić tego celowo - mimochodem kreuję swój wizerunek, choćby poprzez fragmentaryzm, jaki uzyskuję z wyborów tego, o czym napisać zechcę.
Pisząc - chcąc nie chcąc - staję się trochę bohaterką swojej opowieści.

Jednymi słowy buduję swój świat, którym postanowiłam podzielić się z Wami. Może to pycha, może odwaga. Każdej z nich potrzebna jest w jakimś stopniu pewność siebie. Tej mi brakuje, więc ten cały blog, to także próba. 
A tak na marginesie - znów chciałam się sprawdzić. I mieć takie miejsce w tej obcej "sieci", do którego z przyjemnością będę wchodzić, by usłyszeć swoich przyjaciół i znajomych, z którymi nie mam jak się spotkać, bo oddziela nas od siebie bezlitosna czasoprzestrzeń. Do czego zachęcam i dziękuję...