co u Oleńki

Od dwóch dni sen i ból. Sen - jeśli ból mu na to pozwoli. Tabletki nie zawsze chcą mi pomagać. Snuję się po domu i niczego nie mogę zrobić od początku do końca. A do tego teraz jeszcze stan podgorączkowy. Niepotrzebnie pojechałam dziś na tę rozmowę, na której pan próbował przekonać mnie, że opiekun klienta w jego firmie to nie jest to prostu zwyczajny akwizytor, a pod magicznym słowem kreatywność kryje się o wiele więcej, niż tylko latanie od instytucji do instytucji, aby podpisać kilka umów miesięcznie... Cóż - wprowadzono mnie w błąd. Podziękowałam. A potem szłam sobie ulicą Dworcową w samej bluzeczce - było tak ciepło, że musiałam pozbyć się żakietu i szalika, żeby się nie rozpłynąć. I chyba przesadziłam, i teraz są skutki. Czuję, jak w gardle coś mi wyrasta. Wypijam gripexa i zaraz chowam się pod kołdrę.
Są także pozytywne skutki wyprawy do Żywca: kupiłam sobie bluzkę. Niebieską. Z przeceny. Jest co prawda letnia, ale... lato znów kiedyś przyjdzie, prawda...?
Widziałam też bajeczną sukienkę. Niebieską. W odcieniu szafiru. W Reserved`cie. Tak piszę, jakby mój św. Mikołaj nie miał pomysłu na prezent... :o)
Piękny był dziś błękit nieba. Nasycony, soczysty, rozświetlony niskim słońcem. I obłoki płynęły - bielusieńkie, lekkie. 

Próżna ze mnie kobieta... Wybaczcie. Ale te głupoty pomagają, kiedy niebo jest szare. I gdy szarość tam - w środku...