o marzeniach raz jeszcze

Zanim jeszcze trafiłam na blog Jarka K., usłyszałam że ktoś mówił w radiu (we Wszechobecnej u nas w domu Jedynce) o aprobacie Don Kichota. A Pan Jarek pisze tak:

Wiersze, które tu są wpisane,

jak i te, które jeszcze

zaistnieją na tej karcie

- to cykl gdzie myślą

i czynem "Don Kichota"

zaczarowany popełniam

i proszę, i zapraszam

w moją baśń i do walki

z wiatrakami namawiam,

bo ci co twardo na ziemi stoją,

tak czy owak "robala"

w sobie mają, a także

błędy popełniają i nigdy

cudu nie zobaczą, a się zdarzają!

A w szkole to jakoś tak nam zawsze ten słynny motyw z wiatrakami ukazywali jako głupotę, naiwność, brak rozsądku i w ogóle a fe. Ale szkoła jest głupia.

Ludzie, miejcie marzenia - nawet, gdyby były najbardziej nierealne na świecie! Porywajcie się z motyką na słońce, choćbyście mieli spadać poparzeni. Walczcie, choćby walka była z góry skazana na przegraną. Może i nie można pokonać przeznaczenia - ale zawsze można stawić mu czoło (z czego to cytat? :)). Przekraczajcie granice nierozsądku, choćby wosk, spajający pióra waszych skrzydeł, miał się stopić.

Mówi Wam to osoba, która właśnie spada poparzona, obolała, roztrzaskana na kawałki, z połamanymi skrzydłami. Warto. A co. Trzeba próbować, najwyżej po prostu się nie udaje...

Budzę się z ciężkim sercem, ale wieczorem znów zasypiam z głową pełną marzeń. Może się uda. w końcu. kiedyś. nie dziś. trudno.

Spotkanie z An przywróciło mi wiarę w sens istnienia. Wydaje mi się, że wszystko jest możliwe. Że możliwe jest niemożliwe. Osiągalne. Zostałam obdarowana. Zaszczepiłaś we mnie ideę :D i myślę o niej intensywnie od trzech dni (ale nadal brakuje mi sensownej... wiesz czego^^).

Dziękuję :* :)