Mówią, że na świecie da się żyć
[wiersz pochodzi z tomu: Kim Soweol, Yun Dong-ju, Seo Jeong-ju, Mgła jedwabna. Wybór poezji koreańskiej XX wieku, z jęz. koreańskiego przełożyły Choi Sung-Eun i Beata Bogusz, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2005, s. 52. Poznałam go dzięki Luizie i dzięki jej uprzejmości go przytaczam.]
i tak należy sądzić.
Mówią, że na świecie da się żyć.
W gałęziach, z których opadły kwiaty i liście,
szeleści wiatr.
Mówią, że na świecie da się żyć.
W gałęziach, z których opadły kwiaty i liście,
szeleści wiatr.
[*Kim Soweol, Optymizm*]
(...cztery lata temu o tej porze nie było złotej jesieni.
liście dawno już opadły,
zbyt szybko).
*
Ciekawy wiersz. Optymizm, chodź w nienajprostszej formie. Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńciekawe, jak w Korei wyglądał romantyzm. I barok:)
OdpowiedzUsuń@Jakubie - niejednoznaczność tego wiersza mnie ujęła. Choć na pierwszy rzut oka wydaje się wręcz pesymistyczny, to jednak - może nie...?
OdpowiedzUsuń@Janek - ciekawe :)
co Cię na takie refleksje wzięło? :)