o płaczu

...płaczę:

- z bezsilności,

- z niepewności siebie,

- ze strachu,

- ze stresu,

- ze zmęczenia,

- z niewyspania,

- z przeciążenia zadaniami odpowiedzialnymi i nazbyt terminowymi,

- z niezrozumienia,

- z piętrzenia się obowiązków pozazawodowych, a równie terminowych,

- z braku czasu na to, by porządnie się wypłakać.

A wokół maj, a wokół niedziela i świat tak bardzo przeniknięty Bogiem: "święto bezgranicznego, bezbrzeżnego, rozlewającego się życia. Życia prawdziwego, które nie zna zapór i tam, które nas porywa...". Chciałoby się płakać z radości - jeśli już płakać. A ja płaczę, bo boję się tej pustki, kiedy L. już stąd odejdzie (już tuż tuż, coraz bliżej, kwestia tygodni - myślałam, że się z tym pogodzę, ale jakoś ostatnio nie...). Już mi pusto - gdy słucham jego słów tak pełnych, tak znakomitych, tak trafnych i tych ostatnich tutaj - z trudem tamuję łzy.