Że koledzy prosili go, żeby recytował im
wiersze z pamięci przez dwie godziny (i recytował, po niemiecku też :D),
że Niemcy przychodzili do niego i prosili, żeby wytłumaczył im
niemiecką filozofię, że w liceum był olimpijczykiem z historii sztuki -
to mnie nie dziwi. Ale że robił wszystko, żeby mieć bujną stojącą
czuprynę, żeby upodobnić się do jednego z filozofów (..."i za karę za to
wyłysiał" :-) ) - tego bym nie przypuszczała .
Dziś urodziny, imieniny i 25-lecie kapłaństwa ks. dra Leszka Ł.
Na mszy świętej w jego intencji opowiadał o tym wszystkim ks. prof. Zwoliński, tak jak tylko ks.
prof. Zwoliński opowiadać potrafi.
A obok tych trzech intencji - pożegnanie. I niesamowity smutek. Po wszystkim, czego mogłam doświadczyć dzięki jego obecności w tej parafii, w tym kościele - nie umiem inaczej. Dziś jest mi ciężko - bardzo. Pustka. Brak. Rozpacz. Ale wiem też, że z czasem będzie lepiej. W końcu wędruję dalej z bagażem skarbów. Bagaż to przeogromny i nieskończony - a jaki lekki. To skrzydła. To zapatrzenie w głąb - od którego nie sposób oderwać oczu. Bo "nie wszerz się żyje - w głąb." [W. Myśliwski] To "nurt, z którego już nie ma powrotu". To "objęcie tajemniczym pięknem wieczności". [K. Wojtyła]. To perspektywa, z której spoglądam w trudnych, stresujących, pustoszących momentach mojego życia (ostatnio mam większość właśnie takich). Nie mogę pozwolić - i nie pozwolę, bym to wszystko gdzieś zatraciła.
Był taki czas, w którym szczególnie uważnie wsłuchiwałam się w kazania/wykłady ks. L. Gdy patrzę na siebie z tego okresu, widzę swoje życie jako rozkwitający poemat - jedna myśl dopowiada drugą, jedno kazanie/wykład dopełnia poprzednie albo zasiewa inspirację do własnych refleksji. I rozkwitałam. I rozkwitam. Jestem kwitnącym poematem zachwytu i wdzięczności. Zaiste - Bóg wie, jakich ludzi postawić na naszej drodze. Zostałam obdarowana, ubogacona. Bo to właśnie jest najpiękniejsze w innych ludziach - że możemy się nawzajem obdarowywać i ubogacać - przez swoją inność. O tym także mówił dzisiaj prof. Zwoliński.
Osiągnięcie dzisiejszego dnia - udało mi się nie poryczeć do końca mszy, co było niezwykle trudne. Udało mi się nawet zaśpiewać, choć miałam sporo obaw i zahamowań co do tego (z drugiej strony nie miałabym życia - tata od tygodnia skręcał jakiś kabel do gitary, przejściówkę czy coś... - kto zna mojego tatę, wie, że po prostu nie miałam wyjścia. No i mama - to samo...). Więc zaśpiewałam: że dopóki ziemia się kręci - choć sama sobie nadziwić się nie może, że jeszcze - mimo wszystko, że jeszcze trwa i dźwiga to całe istnienie niepojęte - żeby Bóg o nas nie zapominał. O nas - to znaczy o każdym z osobna.
Dziękuję.
